aut. Olga Pokorska
Od kolonii minął już prawie miesiąc. A ja mam wciąż głowę pełną żywych wspomnień, obrazów, fragmentów. Zaskakują mnie. Czasem chociaż jestem gdzieś daleko – w innym miejscu, z innymi ludźmi – zatrzymuje mnie usłyszana przypadkiem piosenka: ta sama, którą ktoś na kolonii śpiewał co rano. Te wszystkie momenty, które pamiętam: chociaż często zwyczajne, codzienne, nieuporządkowane – są mi także bardzo bliskie. W tym roku byłam jedną „z tych drugich”: pojechałam na drugi turnus i jednocześnie, jako wolontariusz, na drugie kolonie w swoim życiu. Trudno porównać te dwa lata, podsumować i zamknąć w kilku zdaniach – tak wiele się przez ten czas zmieniło i tak bardzo różne wydają mi się te wyjazdy. Jedna zmiana jest dla mnie szczególnie ważna – teraz miałam okazję każdego lepiej poznać. Kiedy myślę o poprzednim roku, widzę jak bardzo wielu szczegółom pozwoliłam umknąć i jak w
iele osób tylko mijałam. Teraz grupa była mniejsza i dlatego zgadzam się z tym, co napisała Kasia: bardzo brakowało obecności wszystkich. Ale z drugiej strony właśnie dzięki mniejszej grupie mogłam dowiedzieć się o każdym czegoś więcej. Nagle odkrywałam, że ktoś pięknie śpiewa, że zna słowa wielu piosenek Jacka Kaczmarskiego, że ma talent do opowiadania historii, że boi się biedronekJ, że woli koszykówkę od skoków w dal, albo sok pomarańczowy od herbaty – choć na pierwszy rzut oka taka wiedza to bardzo niewiele.
Kiedy w czasie kolonii dzwonił do mnie ktoś znajomy – pytał zwykle, jaka u nas pogoda. W kratkę – odpowiadałam zgodnie z prawdą. W końcu chodziło o pogodę na zewnątrz, bo teoretycznie od niej najwięcej nad morzem zależy. Gdyby ktoś jednak spytał mnie o pogodę ducha, powiedziałabym, że więcej niż zwykle jest wokół mnie uśmiechu. To jest cecha wspólna dla obu turnusów, na których byłam. Teraz, po powrocie, próbuję zatrzymać ten uśmiech przy sobie. Może później, w środku wielkiego miasta, w środku zimy, uda mi się go przywołać. Wbrew wszystkim zmiennym prognozom.
